رسانه‌های اجتماعی تا حدی مقصر هستند. آن‌ها انتظارات غیرواقعی در مورد اینکه بدن و چهره چگونه باید باشد، ایجاد می‌کنند. فیلتر‌ها و عکس‌‌های خوش آب و رنگ اینفلوئنسرها می‌توانند نگاه کردن به عکس‌های ویرایش‌نشده‌ی خودمان را واقعا سخت کنند.

عکس‌های دسته‌جمعی با دوستان و همکاران، ناخواسته ما را به مقایسه کردن خودمان وا می‌دارند. ما خودمان را همان‌طور می‌بینیم که فکر می‌کنیم دیگران ما را می‌بینند. ما ممکن است یک‌سری ناامنی‌ها و قضاوت‌ها نسبت به خودمان داشته باشیم و تصور می‌کنیم بقیه هم آن‌ها را می‌بینند. اما آیا واقعا همینطور است؟ ما احساس بدی نسبت به ظاهر خود در یک عکس داریم، به دلیل آنچه تصور می‌کنیم دیگران ممکن است در مورد ما فکر کنند، نه به این دلیل که به طور عینی وحشتناک به نظر می‌رسیم. در حقیقت ما بخاطر ترس از قضاوت‌های دیگران اذیت می‌شویم.

همچنین چهره‌ی ما در عکس‌ها نیز ممکن است ناآشنا باشد. ما چهره‌ی دیگران را بسیار بیشتر از چهره‌ی خودمان می‌بینیم و به دیدن تصویر آینه‌ای خود نیز عادت کرده‌ایم. در آینه ویژگی‌های صورت ما از چپ به راست برعکس می‌شوند و مقایسه‌ی آن با عکس‌هایمان می‌تواند کمی آزاردهنده باشد. یک عکس می‌تواند حس ما را نسبت به شکل ظاهری‌مان تغییر دهد و یک حس ناامنی و عدم اطمینان ایجاد کند.

علاوه بر همه‌ی این‌ها، این واقعیت وجود دارد که ما با عکس‌ها ماندگار می‌شویم. تصویر آینه‌ای یک بازتاب است. با لحظه حرکت می‌کند. ثابت نیست. اما یک عکس لحظه‌ای ساکن در زمان را ثبت می‌کند. اگر چیزی که می‌بینید را دوست نداشته باشید، هیچ کاری نمی‌توانید در مورد آن انجام دهید.