قرن بیست و یکم، اولین بار در تاریخ بشریت است که جامعه ما برای بقای خود به فناوری وابسته شده است و این فناوری تقریباً هیچ شباهتی به نظم یا کنترل پیدا نکرده است. نرم افزار ها، به همه جنبه‌های زندگی مدرن هجوم آورده اند، از دم کشیدن قهوه صبحگاهی تا تأمین سرگرمی‌های عصرانه، از شستن لباس تا رانندگی با اتومبیل هایمان، از اتصال ما به یک شبکه گسترده جهانی تا تقسیم بندی ما از نظر سیاسی و اجتماعی.

به معنای واقعی کلمه، هیچ جنبه ای از زندگی در دنیای مدرن وجود ندارد که تحت سلطه نرم افزار نباشد. در عین حال کسانی از ما که این نرم افزار‌ها را می‌سازند، چیزی فراتر از گروهی از سرهم بندکن‌ها نیستند که به سختی تصوری از کار ما دارند.

اگر ما برنامه نویسان درک بهتری از آنچه انجام می‌دادیم داشتیم، آیا نتایج 2020 مجمع نمایندگان آیووا وقتی که وعده داده شده بود آماده نبود؟ آیا در دو سانحه سقوط 737 مکس، 346 نفر جان خود را از دست داده بودند؟ آیا Knight Capital Group طی 45 دقیقه 460 میلیون دلار ضرر می‌کرد؟ آیا 89 نفر در تصادفات شتاب ناخواسته تویوتا جان خود را از دست داده بودند؟ آیا 228 سرنشین هواپیمای کره ای 801 هنوز زنده بودند؟

هر پنج سال تعداد برنامه نویسان در جهان دو برابر می‌شود. این برنامه نویسان در مورد کار خود بسیار کم آموزش دیده اند. به آنها ابزار نشان داده شده و چند پروژه‌ی اسباب بازی هم برای توسعه داده شده است، و سپس در بین نیروی کار با رشد تصاعدی ریخته می‌شوند تا به تقاضای فزاینده برای نرم افزار‌های بیشتر پاسخ بدهند.

هر روزه، خانه‌های پوشالی که ما آن‌ها را نرم افزار صدا می‌زنیم، خودشان را عمیق و عمیق‌تر در زیرساخت ها، نهاد ها، دولت‌ها و زندگی‌های ما القا می‌کنند. و هر روز، خطر فاجعه بیشتر می‌شود.

از چه فاجعه ای صحبت می‌کنم؟ این نه فروپاشی تمدن ما و نه از هم پاشیدگی ناگهانی همه‌ی سیستم‌های نرم افزاری به یکباره نیست. خانه‌های پوشالی که در معرض فروپاشی اند، خودشان از سیستم‌های نرم افزاری تشکیل نشده اند. بلکه این پایه شکننده اعتماد عمومی است که در معرض خطر است.

سوانح 737 Max بسیار بیشتری، حوادث شتاب ناخواسته Toyota، حوادث EPA فولکس واگن کالیفرنیا یا حوادث انجمن آیووا و خرابی‌ها یا تخلفات نرم افزاری قابل توجه بسیار بیشتری و عدم وجود نظم، اصول اخلاقی و استاندارد ها، به کانون توجه عموم مردم بی اعتماد و عصبانی تبدیل خواهد شد.

سپس آیین نامه‌ها دنبال می‌شوند: آیین نامه هایی که هیچ یک از ما نباید بخواهیم، آیین نامه هایی که توانایی ما را در جستجوی آزادانه و گسترش صنعت توسعه نرم افزار فلج می‌کنند.

هدف این کتاب این نیست که جلوی هجوم سریع را برای استفاده هرچه بیشتر از نرم افزار بگیرد. همچنین هدف کاهش سرعت تولید نرم افزار نیست. چنین اهدافی، تلاش‌ها را هدر خواهند داد. جامعه ما به نرم افزار نیاز دارد و فارغ از هر چیزی، به آن دست پیدا خواهد کرد. تلاش برای کنترل آن نیاز، جلوی فاجعه کاهش اعتماد عمومی را نخواهد گرفت.

بلکه، هدف این کتاب این است تا توسعه دهندگان نرم افزار و مدیران آن‌ها نیاز به نظم و انضباط را احساس کنند و به آن ها، نظم و استاندارد هایی که در به حداکثر رساندن توانایی آن‌ها در تولید نرم افزار موثر، قوی و مقاوم در برابر خطا نقش دارند را آموزش دهد. تنها با تغییر روش کار ما برنامه نویسان، از طریق بالا بردن نظم، اصول اخلاقی و استاندارد‌های خودمان، می‌توانیم خانه‌های پوشالی را محکم کرد و از فروپاشی آنها جلوگیری کرد.